پی در پی...می نوازی...به مهر...به عشق...می نوازی...

 

همه را یکسان...

شاه و گدا نداری...کینه و نفرت را نمیشناسی...

وقتی بیایی همه را تنگ در اغوش میگیری...

می آیی...

و چه نرم میباری براین حصار غریب...

طراوت می دهی..زندگی می بخشی و عاطفه را شعله ورمیکنی...

تکه ای از ذات خودرا بر زمین و زمان می بخشی...

پاکی ات را...مهرت را و عشقت را...

پس ببار وبشوی دلتنگیم را...

قایم کن اشکهایم را...

مرا هم در اغوشت بگیر...با مهر...           

بیار....بیار.....

 

نوشته شده در شنبه 91/4/31ساعت 7:46 عصر توسط فریده صادقی| نظر